Even over iets serieus. Kinderen. Ik word daar dus knettergek van. Een heel enkel kind kan wel lief zijn, maar het overgrote gedeelte drijft me tot waanzin. Want wat doen kinderen?
KRIJSEN!
SCHREEUWEN!
GILLEN!
Heel veel KABAAL en LAWAAI maken!
En als ze dat nou in hun geluidsdichte huis of kamer doen, geen probleem. Maar eigenlijk alle kinderen maken vooral heel veel kabaal in het o.p.e.n.b.a.a.r. Waar ze dat decibelniveau altijd vandaan halen mag Joost weten, maar een op volle toeren draaiende straaljagermotor op 1 meter afstand is er niets bij.
KRIJSEN!
SCHREEUWEN!
GILLEN!
Heel veel KABAAL en LAWAAI maken!
En als ze dat nou in hun geluidsdichte huis of kamer doen, geen probleem. Maar eigenlijk alle kinderen maken vooral heel veel kabaal in het o.p.e.n.b.a.a.r. Waar ze dat decibelniveau altijd vandaan halen mag Joost weten, maar een op volle toeren draaiende straaljagermotor op 1 meter afstand is er niets bij.
Zo was ik laatst bij mijn ouders. Zij hadden bezoek. Met: kleine kinderen. Twee meisjes. Eentje van een jaar of 4 en eentje van een jaar of 2. De oudste was een betwetertje. Ik had het kind nog nooit gezien, maar ik had er meteen een hekel aan. Dat wordt later een arrogant k*twijf. De kleinste was nog wel schattig, ongevormd en onschuldig, dacht ik. Maar dat oordeel veranderde snel tijdens dat korte bezoek van hen aan mijn ouders. Want wat doen kleine kinderen? Vooral alles na-apen wat andere mensen doen, en dus ook wat haar 'grote' zus doet. Deze twee meisjes hadden nogal interesse in de twee katten van mn ouders. Nou weet ieder redelijk normaal mens dat je een kat bij je kan roepen door je lippen te tuiten, ze een beetje strak op elkaar te houden en dan wat lucht naar binnen te zuigen. Ongeveer. Een handgebaar (dat je ook kan gebruiken om de term 'geld' of 'ik wil betalen' aan te duiden), maar dan op het niveau van de kat, laag bij de grond, kan ook helpen.
De kinderen hadden daar echter geen kaas van gegeten. Hun tactiek om de katten bij zich te krijgen was: KRIJSEN! SCHREEUWEN! GILLEN! Heel veel KABAAL en LAWAAI maken!
"POEEEEEEEEESIEEEEEEEEEEEEEEEEEEE!! KOM EENS HIEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEIEIEIEIEAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAR!"
Het mag u niet verbazen dat deze tactiek zeer onsuccesvol was en zelfs het tegenovergestelde effect bereikte: de katten vluchtten zo snel als ze konden weg van deze twee midgets. Ikzelf kon de aandrang nauwelijks onderdrukken om naar de kinderen terug te schreeuwen: "NEE, ACHTERLIJK KIND! DIE KAT KOMT ECHT NIET BIJ JE ALS JE ZO NAAR HEM KRIJST! DOE NORMAAL!" Mijn eerste aandrang was trouwens om ze de nek om te draaien, maar dat mag helaas niet. Aangezien het gekrijs van de kinderen mij inmiddels al een flinke oor- en hoofdpijn hadden opgeleverd (wat betekent dat het volume boven de pijngrens van 120 decibel uitkwam), heb ik om verdere beschadiging te voorkomen mijn vingers in mijn oren gestopt en heel rustig tot 10 geteld. Gelukkig gingen ze snel weer weg.
En toch is er nog één ding waar ik me meer aan erger dan aan krijsende, schreeuwende, gillende, kabaal en lawaai makende kinderen: dat zijn ouders van krijsende, schreeuwende, gillende, kabaal en lawaai makende kinderen die doen alsof hun neus bloed en niet op hun krijsende, schreeuwende, gillende, kabaal en lawaai makende kinderen reageren en niet tegen hun krijsende, schreeuwende, gillende, kabaal en lawaai makende kinderen zeggen dat ze niet mogen krijsen, schreeuwen, gillen, kabaal en lawaai maken.
Dus bij deze een oproep aan alle ouders in Nederland: willen jullie alsjeblieft je kind erop aanspreken als het zonder enige reden een decibelvolume van meer dan, pak 'm beet, 70 decibel (een normaal gesprek is 60) produceert wanneer er andere mensen in de omgeving zijn? Want ik weet zeker dat er geen mensen zijn die daar geen last van hebben. En zo f*cking moeilijk is het niet om je automatisch verworven ouderlijk gezag consistent en consequent te laten gelden! Dankjewel.
Dus dat.
De kinderen hadden daar echter geen kaas van gegeten. Hun tactiek om de katten bij zich te krijgen was: KRIJSEN! SCHREEUWEN! GILLEN! Heel veel KABAAL en LAWAAI maken!
"POEEEEEEEEESIEEEEEEEEEEEEEEEEEEE!! KOM EENS HIEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEIEIEIEIEAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAR!"
Het mag u niet verbazen dat deze tactiek zeer onsuccesvol was en zelfs het tegenovergestelde effect bereikte: de katten vluchtten zo snel als ze konden weg van deze twee midgets. Ikzelf kon de aandrang nauwelijks onderdrukken om naar de kinderen terug te schreeuwen: "NEE, ACHTERLIJK KIND! DIE KAT KOMT ECHT NIET BIJ JE ALS JE ZO NAAR HEM KRIJST! DOE NORMAAL!" Mijn eerste aandrang was trouwens om ze de nek om te draaien, maar dat mag helaas niet. Aangezien het gekrijs van de kinderen mij inmiddels al een flinke oor- en hoofdpijn hadden opgeleverd (wat betekent dat het volume boven de pijngrens van 120 decibel uitkwam), heb ik om verdere beschadiging te voorkomen mijn vingers in mijn oren gestopt en heel rustig tot 10 geteld. Gelukkig gingen ze snel weer weg.
En toch is er nog één ding waar ik me meer aan erger dan aan krijsende, schreeuwende, gillende, kabaal en lawaai makende kinderen: dat zijn ouders van krijsende, schreeuwende, gillende, kabaal en lawaai makende kinderen die doen alsof hun neus bloed en niet op hun krijsende, schreeuwende, gillende, kabaal en lawaai makende kinderen reageren en niet tegen hun krijsende, schreeuwende, gillende, kabaal en lawaai makende kinderen zeggen dat ze niet mogen krijsen, schreeuwen, gillen, kabaal en lawaai maken.
Dus bij deze een oproep aan alle ouders in Nederland: willen jullie alsjeblieft je kind erop aanspreken als het zonder enige reden een decibelvolume van meer dan, pak 'm beet, 70 decibel (een normaal gesprek is 60) produceert wanneer er andere mensen in de omgeving zijn? Want ik weet zeker dat er geen mensen zijn die daar geen last van hebben. En zo f*cking moeilijk is het niet om je automatisch verworven ouderlijk gezag consistent en consequent te laten gelden! Dankjewel.
Dus dat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten