Ja, daar ben ik ook weer! Het is weer even geleden, maar het mag dan ook wel even duren, acclimatiseren van zo'n hysterische vakantie als die in Bulgarije...Ik kan weinig tot niks toevoegen aan de fantastische beschrijving van Annemiek. Of nouja, toch nog wel een aantal dingen. Dus niet niks, maar gewoon weinig.
Want Annemiek... Als ik terugdenk aan onze vakantie, dan denk ik aan...
...de op straat gebakken panne(n)koeken waar we twee keer van hebben kunnen genieten,
...hoe we ons 5 minuten hebben laten zandstralen op het strand (omdat we tóch wel even gebruik wilden maken van het strand tijdens een vakantie op Sunny BEACH, maar daar alleen de verkeerde, nogal winderige, dag voor uitkozen),
...hoe ik na die 5 minuten voorzichtig zei: "Uh Annemiek? Zullen we aan het zwembad gaan liggen...?" En jij hier vervolgens gretig op antwoordde met: "Nou, ik wilde niet zeuren, maar GRAAG!"
...hoe we in het eerste uur op Sunny Beach tot de schokkende ontdekking kwamen dat bijna al ons budget al gebruikt was om alle fantastische excursies te betalen,
...dat we vervolgens besloten om elke avond gewoon zo goedkoop mogelijk te gaan eten, desnoods bij de Mac/BurgerKing/Kentucky Fried Chicken,
...hoe goed we ons hier aan gehouden hebben, door 2 keer bij een goedkope toeristentent, genaamd 'LA BANANA' (hoe toepasselijk ook), te eten voor 10 euri's per persoon en 1 keer hebben gedineerd met een zak chips.
...hoe de dans 'de kip' is ontstaan en hoe nog meer bijzondere dancemoves tot stand zijn gekomen, danwel voor het eerst getoond zijn (Annemiek, denk aan je schrikreactie toen ik je mijn professionele R&B-moves liet zien),
...en tot slot vooral aan het feit dat ik na de vakantie moeite moest doen om af te leren op alles te reageren met 'toet-toet'.
Eigenlijk bedenk ik me dat ik zo nog wel even door kan gaan met het aanvullen van Annemieks sfeerimpressie, maar ten eerste heb ik daar geen zin in en ten tweede zit niemand hier waarschijnlijk ook op te wachten.
Dus wil ik het graag met jullie hebben over iets anders. Iets heel anders eigenlijk. Dwangneuroses. Waarom precies? Nou, omdat het kan (het blijft een sterke redenering, omdat er nou eenmaal geen woord aan gelogen is) en omdat ik soms denk dat ik er last van heb. Of tenminste, ik hoef van mezelf niet 5 keer per uur mijn handen te wassen of 3 keer over de drempel te lopen voordat ik naar binnen ga, omdat ik anders bang ben dat er iets ergs gebeurt. Nee, want in dat geval zou ik een obsessief-compulsieve stoornis hebben. Ik ben meer het type van de obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis (jaja, er is een verschil). Dat klinkt allemaal heel ingewikkeld en ernstig, maar dat valt best mee: het komt erop neer dat je houdt van orde en regelmaat. Wauw, amazing, zo'n ingewikkelde benaming voor zoiets simpels! Ja, inderdaad! Gelukkig kunnen we ook gewoon spreken van OCPS. Nou, dat scheelt :).
Nu hoeft niemand bij het lezen van dit stuk (als er überhaupt al lezers zijn) meteen een psychiater te bellen, want ik kan ermee leven. Waarmee dan precies? Nou, ik kan het ten eerste niet uitstaan als mensen keukenkastjes, lades, magnetrons etc open laten staan na gebruik. En 'niet uitstaan' betekent dat ik van binnen begin te koken, ik vind het hoogst irritant en zal altijd de betreffende deur/lade sluiten. Ook wil ik altijd dat alles recht ligt en staat, kastjes niet mogen kieren, dingen symmetrisch moeten zijn en kan ik moeilijk delegeren (toch bijzonder, gekeken naar mijn eerder functie als voorzitter van een vijfkoppig bestuur...). En tot slot kan ik, niet te vergeten, behoorlijk obsessief-compulsief op mijn nagels bijten. Dat doe ik mijn hele leven al en ik heb geen idee waarom, maar als ik ergens druk mee ben, gaat het vanzelf en moet ik er ook mee doorgaan. Jaja, ernstig gevalletje dacht ik zo! Maar gelukkig ben ik er na een snelle blik op Wikipedia (http://nl.wikipedia.org/wiki/Obsessieve-compulsieve_persoonlijkheidsstoornis) achter gekomen dat ik ook een heleboel kenmerken van de typische OCPS'er mis. Ik ben gelukkig bijvoorbeeld alles behalve zuinig met geld en ik zie geld niet als iets dat bewaard moet worden, mijn persoonlijke relaties lopen over het algemeen niet stroef (van mijn kant niet tenminste), ik ben niet onbuigzaam (juist heel flexibel!) en volgens mij ben ik niet star. Ik ben wel een 'star', maar dat terzijde. Oh god, wat slecht, te slecht voor woorden... Toet-toet! Over dwangneuroses gesproken... 'Toet-toet' was er ook één in deze categorie, maar hier ben ik gelukkig overheen gekomen :).
Maargoed, genoeg voor deze keer. De lezer is weer een stuk wijzer geworden en heeft iets om thuis over na te denken en om tijdens het avondeten over te praten. Ik ga nu stoppen, voordat er helemaal niks meer van mijn nagels (en onze lezers) overblijft.
Dus dat.
Toet loeter!
(Bij deze beloof ik plechtig dat ik op deze blog vanaf nu nooit meer het woord 'toet'/'toeter'/'toet-toet' zal gebruiken)
